Over mijn bijdrage ‘On the Line’ schreef Peter van Rooden een tekst voor in de catalogus/reisgids:
‘In een bocht van de Bronkhorsterweg in de uiterwaarden van IJssel staan in het grasland een zevental forse meerpalen. Daarop zijn als een soort bakens bevestigd. Als bezoeker kun je er tussen de meerpalen door lopen via een gemaaid pad. De skylines bevinden zich op een hoogte van tussen circa 2,5 en ruim 3 meter, ruim boven je hoofd dus. Wat opvalt is dat de skylines uit verticale platte vormen bestaan, die doen denken aan het silhouet van een dorp of stad. Ze worden doorsneden door een horizontale vorm waarop ze als het ware drijven of rusten en waarin ze zich tegelijkertijd spiegelen. Want onder de horizontale vorm is hetzelfde silhouet met gebouwen als erboven te zien maar dan omgekeerd. De horizontale vormen verschillen qua grootte: sommige lijken op een grote massieve vloeistofplas, andere zijn stervorming. Wat bij nadere beschouwing opvalt, is dat sommige silhouetten van gebouwen ver boven de horizontale vorm uitsteken en andere maar nauwelijks. Bij de grote vloeistofplassen is er niet of nauwelijks nog iets van bebouwing te zien.
In de skylines kun je gebouwen herkennen, bijvoorbeeld de kerk van het nabij gelegen dorp Brummen en het landgoed Spaensweerd. Marianne Lammersen (Nijland, 1984) koos ervoor om bestaande gebouwen uit steden en dorpen langs de IJssel te verwerken, gebouwen die zij als iconisch beschouwt. Ze voegde ze samen tot een gevarieerd beeld.
Er zit een opbouw in de opstelling van bakens. Aan het ene eind van het gemaaide pad zie je op de meerpalen grote horizontale vormen (het water als gevolg van overstroming) en geen of bijna geen gebouwen; De skylines verdrinken hier in het water. Aan het andere einde is de waterplas beperkt tot een stervorm en de bebouwing in volle glorie zichtbaar, als een baken in het landschap. De palen waaieren uit, krijgen ook fysiek meer ruimte. En juist daar, waar de ruimte ontstaat zijn we in staat om alles dat we van waarde vinden te bewaren/behouden. Loop je de route in omgekeerde richting, dan wordt de fysieke ruimte meer beperkt, en verwijst de kunstenaar hiermee naar het controleren en beperken van de rivier met als gevolg een dreigend perspectief: ondergelopen dorpen en steden.’
Over de IJsselbiennale (zoals vermeldt op www.ijsselbiennale.nl):
Deze buitententoonstelling bestaat uit een serie monumentale en prikkelende kunstwerken in het IJssellandschap van 27 kunstenaars uit binnen- en buitenland. Een fietsroute van 120 kilometer leidde je deze zomer langs alle kunstwerken: een ontdekkingstocht door het landschap langs de mooiste rivier van ons land.
De IJsselbiënnale is een manifestatie die gaat over de verhouding tussen mens en landschap. Aanleiding én thema is de impact van klimaatverandering op ons landschap: een even urgent als relevant onderwerp dat de samenleving voor forse dilemma’s en discussies stelt. We kunnen dit probleem alleen het hoofd bieden als we bereid zijn tot een fundamentele verandering van attitude. Dat vraagt om een andere manier van kijken naar onszelf en onze omgeving. Het is op dit vlak dat juist kunst een bijdrage kan leveren.
Voor de buitententoonstelling nodigde ons team van curatoren 27 kunstenaars uit binnen- en buitenland uit voor het maken van een nieuw, tijdelijk kunstwerk op bijzondere locaties in de IJsselvallei tussen Doesburg en Zwolle. Op ons verzoek lieten zij zich laten inspireren door de plek én door het thema, met deze editie als titel TIJ, TIJD en TIJDELIJKHEID. Welke effecten heeft klimaatverandering hier op het landschap en zijn bewoners? Wat kan er gedaan worden om effecten kleiner te maken of te voorkomen? En wat biedt het mogelijk voor kansen? Wat voor effect heeft de factor TIJD op ons landschap en de uitdagingen?
Sommige kunstenaars zoomen in op die ene plek in de IJsselvallei, sommigen zoomen juist uit, tot ver over de landsgrenzen. De ene graaft naar sporen in het fysiek en ruimtelijk geheugen , anderen schetsen een mogelijke toekomst. Voor de deelnemende kunstenaars is de IJsselvallei werk- en onderzoeksgebied, atelier, muze én podium.